پایگاه خبر رسانی دید نو

در لحظۀ وداع، برای همیشه چیزی از ما نزدِ دیگری باقی می‌ماند، چیزی که هرگز قادر به بازستاندنش از او نیستیم و پس از آن مجبور می‌شویم به همزیستی با فقدانی عظیم.. “وداع” هم شکلِ دیگری از مرگ است، شبیه به مُردن که در آن یک نفر برای همیشه از ما جدا شده و در امتدادِ زمان ناپدید می‌شود، این ناپیدایی اما به فراموشی و نسیان نمی‌انجامد و دو طرف در پیمانی ابدی یکدیگر را در خاطراتشان حک می‌کنند.. در هنگامۀ وداع و در آن لحظۀ عبوسِ فراق، دو نفر یکدیگر را تا آستانۀ مستوری بدرقه می‌کنند و در آخرین…

در نیویورک، در ضیافت شامى که به منظور جمع‌آورى کمک مالى براى مدرسه‌اى مربوط به بچه‌هاى داراى ناتوانى ذهنى بود، پدر یکى از بچه‌ها نطقى کرد که هرگز براى شنوندگان آن فراموش نمى‌شود… او با گریه گفت: «کمال، در بچه من «شایا» کجاست؟ هر چیزى که خداوند مى‌آفریند کامل است، اما بچه من نمى‌تواند چیزهایى را بفهمد که بقیه بچه‌ها مى‌توانند. بچه من نمى‌تواند چهره‌ها و چیزهایى را که دیده، مثل بقیه بچه‌ها به یاد بیاورد. کمال خدا در مورد شایا کجاست؟» افرادى که در جمع بودند، با شنیدن این جملات، شوکه و اندوهگین شدند… پدر شایا ادامه داد: «به…

ما مسخِ گذشته‌ایم و ایمان‌مان به “اینک” را از دست داده‌ایم… ما در امتدادِ زمان با خود دردِ بزرگی را از روزهایِ سرآمده به اکنون آورده‌ایم، خاطراتی که آدم‌هایش رفته‌اند و ما یکه و تنها سوگوارِ کسانی هستیم که دیگر در اکنون‌مان نیستند.. زمان سارقِ بزرگیست که با تأنی، تمامِ خوشایندی‌ها را از ما می‌رباید و افسوسِ گذشته را بر ما تحمیل می‌کند.. صدایِ گذشته چه حزن‌انگیز است که اینگونه هنگفت، اندوهگین‌مان می‌کند.. یادآوریِ گذشته، نزاع با اکنون است و تذکارِ خاطرات، آن جراحتِ علاج‌ناپذیریست که از این نزاعِ خونین بر جان ما باقی می‌ماند.. ما گمشده‌ای در گذشته‌مان داریم…

انگیزه ی سخنرانی لکان درباره ی شکاف بین چشم و نگاه، انتشار جسته گریخته ی مقاله ی “امر دیدنی و نادیدنی” مرلوپونتی بود که پس از مرگ او در ۱۹۶۴ منتشر شد. لکان در نوشته ی احترام برانگیزی که درباره مرگ زودهنگام دوست اش در سن ۵۳ سالگی در ۱۹۶۱، می‌نویسد تلاش‌های تجربی پدیدارشناسی برای گذر از قابلیت دیداری چشم ادراکی به دامنه نادیدنی نگاه دلالت گر- که به نظر او هم راستای تلاش های او در روانکاوی است- را برجسته می کند. احتمالاً این مرلوپونتی بود که نخستین بار در قلمزنی های آبی و قهوه ای ساده ی سزان-…

وظیفه روشنفکر، “ نقد نهادهای قدرت ” است. یک اصل مهم که در طول تاریخ و در عرض جغرافیا به اثبات رسیده ، این است که قدرت بدون نقد فساد می آورد. اخلاقی ترین آدم ها هم وقتی در بالای پلکان قدرت بنشینند، اگر به طور جدی با نظارت و نقد کنترل نشوند، دچار “خودشیفتگی” می شوند و پس از این به باتلاق “ ایدئوکراسی” فرو می غلتند ( یعنی “مذهب حافظ قدرت” ) و پس از آن هرچه بر دیگران مکروه و حرام است، بر “سلطان” مباح می گردد! به همین دلیل در جامعه، روشنفکر نقد می کند و…

مرد و زنی میانسال در مقابل ویترین یک فروشگاه ایستاده اند. ناگهان زن دیگری از پشت به آنها نزدیک می شود و با کیف دستی اش بر سر مرد می کوبد و به او بدوبیراه می گوید. عابری با تلفن همراه از این نزاع فیلم می گیرد و می گوید که این زن شوهر خائنش را با زن دیگری دیده و حسابی او را تربیت می کند! / پسر جوانی در گوشه ای خلوت از پارک ایستاده است. مشتری می آید، او از لای تنه درخت چیزی برمی دارد، پول می گیرد و آن چیز را به هنگام دست دادن…