پایگاه خبر رسانی دید نو

از انسانهای بی تفاوت متنفرم. معتقدم که زندگی کردن به معنای چریک بودن است. کسی که براستی زندگی میکند، نمی تواند شهروندی چریک نباشد.بی تفاوتی درواقع سست عنصری، انگل واره گی و بزدلی ست، نه زندگی. به همین دلیل از انسانهای بی تفاوت متنفرم. بی تفاوتی وزن مرده ی تاریخ است. و بصورت بالقوه ای بر تاریخ اثر میگذارد. منفعلانه عمل میکند، اما عمل میکند. بی تفاوتی همان بخت بد است؛ که هیچگاه نمی توان حسابی روی آن باز کرد، همان چیزی که در برنامه ها اختلال ایجاد می کند و خوش ساخت ترین طرحها را مخدوش می کند، بی…

انجمن اجتماعی فرهنگی دیدنو روز جمعه مورخ 26 میزان 1398 میزبان برنامه ی بود، که مهمانان اش نسل جوان و دانشجویان متعهد بودند. برنامه با مجری گری مسعود سعیدی شروع شد و معلومات کلی در رابطه به انجمن و نهاد ارایه کرد. در نخست خانم مرضیه هدا، رییس انجمن اجتماعی فرهنگی دیدنو به دانشجویان و اشتراک کننده گان خوش آمدید گفته و برنامه رسما شروع شد. برنامه ما دو بخش داشت. – سمینار تحت عنوان “آموزش نتیجه محور، چی گونه بیاموزیم تا آسان تر کار یابیم؟ توسط جاوید نظری – گفتمان در مورد کارکردهای شش ساله انجمن اجتماعی فرهنگی دیدنو آقای…

در لحظۀ وداع، برای همیشه چیزی از ما نزدِ دیگری باقی می‌ماند، چیزی که هرگز قادر به بازستاندنش از او نیستیم و پس از آن مجبور می‌شویم به همزیستی با فقدانی عظیم.. “وداع” هم شکلِ دیگری از مرگ است، شبیه به مُردن که در آن یک نفر برای همیشه از ما جدا شده و در امتدادِ زمان ناپدید می‌شود، این ناپیدایی اما به فراموشی و نسیان نمی‌انجامد و دو طرف در پیمانی ابدی یکدیگر را در خاطراتشان حک می‌کنند.. در هنگامۀ وداع و در آن لحظۀ عبوسِ فراق، دو نفر یکدیگر را تا آستانۀ مستوری بدرقه می‌کنند و در آخرین…

در نیویورک، در ضیافت شامى که به منظور جمع‌آورى کمک مالى براى مدرسه‌اى مربوط به بچه‌هاى داراى ناتوانى ذهنى بود، پدر یکى از بچه‌ها نطقى کرد که هرگز براى شنوندگان آن فراموش نمى‌شود… او با گریه گفت: «کمال، در بچه من «شایا» کجاست؟ هر چیزى که خداوند مى‌آفریند کامل است، اما بچه من نمى‌تواند چیزهایى را بفهمد که بقیه بچه‌ها مى‌توانند. بچه من نمى‌تواند چهره‌ها و چیزهایى را که دیده، مثل بقیه بچه‌ها به یاد بیاورد. کمال خدا در مورد شایا کجاست؟» افرادى که در جمع بودند، با شنیدن این جملات، شوکه و اندوهگین شدند… پدر شایا ادامه داد: «به…

ما مسخِ گذشته‌ایم و ایمان‌مان به “اینک” را از دست داده‌ایم… ما در امتدادِ زمان با خود دردِ بزرگی را از روزهایِ سرآمده به اکنون آورده‌ایم، خاطراتی که آدم‌هایش رفته‌اند و ما یکه و تنها سوگوارِ کسانی هستیم که دیگر در اکنون‌مان نیستند.. زمان سارقِ بزرگیست که با تأنی، تمامِ خوشایندی‌ها را از ما می‌رباید و افسوسِ گذشته را بر ما تحمیل می‌کند.. صدایِ گذشته چه حزن‌انگیز است که اینگونه هنگفت، اندوهگین‌مان می‌کند.. یادآوریِ گذشته، نزاع با اکنون است و تذکارِ خاطرات، آن جراحتِ علاج‌ناپذیریست که از این نزاعِ خونین بر جان ما باقی می‌ماند.. ما گمشده‌ای در گذشته‌مان داریم…

انگیزه ی سخنرانی لکان درباره ی شکاف بین چشم و نگاه، انتشار جسته گریخته ی مقاله ی “امر دیدنی و نادیدنی” مرلوپونتی بود که پس از مرگ او در ۱۹۶۴ منتشر شد. لکان در نوشته ی احترام برانگیزی که درباره مرگ زودهنگام دوست اش در سن ۵۳ سالگی در ۱۹۶۱، می‌نویسد تلاش‌های تجربی پدیدارشناسی برای گذر از قابلیت دیداری چشم ادراکی به دامنه نادیدنی نگاه دلالت گر- که به نظر او هم راستای تلاش های او در روانکاوی است- را برجسته می کند. احتمالاً این مرلوپونتی بود که نخستین بار در قلمزنی های آبی و قهوه ای ساده ی سزان-…